6 0ktober/tags Leven in de Morvan

Nog steeds verbazen we ons over het feit, dat er hier om ons heen zoveel leegstaat. Niet alleen veel huizen, maar ook kastelen en fabrieken.

Nog steeds verbazen we ons over het feit, dat er hier om ons heen zoveel leegstaat. Niet alleen veel huizen, maar ook kastelen en fabrieken.
De verhalen over een leegstaand kasteel en een fabriek volgen later!
Eerst me maar eens verdiept in de leegstand van zoveel huizen.
De meeste van die huizen staan ook helemaal niet te koop, nee, ze staan leeg, vervallen steeds meer en er gebeurt niets: “on bouge pas”. Meestal staat alles er nog in en lijkt het of de tijd heeft stilgestaan en de bewoner zometeen weer binnenstapt!

Zo staan er bij ons op het “dorp” nu 5 van de 22 huizen al langdurig leeg, met allemaal een eigen verhaal. Van één van die huizen is de eigenaar 40 jaar geleden naar Canada verhuisd en hij wil niet verkopen, zelfs niet aan zijn broer. Zijn redenatie: “Tsja, misschien kom ik nog een keer terug”!
Een ander huisje staat open, je kunt er zo naar binnen. Daar staan de kopjes nog op tafel, de kleding ligt nog in de kast en de foto’s van de bewoners hangen nog aan de muur.
De eigenaar heeft lang geleden een hartaanval bij onze fontein gekregen met dodelijke afloop. Zijn vriendin werd de volgende dag meteen uit het huis gezet door zijn 2 kinderen (van verschillende moeders).

We hebben contact gezocht met een dochter om te vertellen, dat er nu gaten in het dak zitten, waardoor de plafondplaten naar beneden aan het vallen zijn, enz. En dat dat erg triest is en dat we belangstelling voor het huis hebben.
Maar de kinderen willen niet verkopen.
Na allerlei verhalen begrijpen we, dat hiervoor een aantal redenen zijn:

  – de erven hebben ruzie met elkaar
  – de prijzen van de huizen zijn hier een fractie van die in Nederland, dus de verkoop is minder interessant
  – je verkoopt niet snel “une maison de famille”, het is zaak om een huis in de familie te houden

Dat laatste is ook wel weer handig!
Heel veel mensen, die we kennen, hebben gewerkt in Parijs of een andere stad in Frankrijk.
Na hun pensioen wordt het leven daar te duur en willen ze ook niet meer in een grote stad wonen.
Wel dan is er in de Morvan altijd wel een leeg familiehuis van een grootmoeder of oud-oom, wat je op kan knappen en waar je dan gratis woont.
Blijft de vraag, waarom er zoveel huizen niet bewoond worden, dan moeten er toch eens hier veel meer mensen gewoond hebben
Nou dat klopt!

In Les Brenots, waar we wonen, waren alle 22 huizen bezet. Nu zijn er maar 6 permanent bewoond.
De commune Arleuf, waar wij bij horen, heeft nu een inwonersaantal van 757.
Rond 1860 waren er in dezelfde gemeente 3000 inwoners, als je je dat voorstelt! Wat zal het toen levendig geweest zijn!
Het grote verval trad op in de jaren twintig.
Onze Franse buurvrouw vertelde, dat haar grootouders in 1928 naar Parijs waren vertrokken, er was hier geen werk te vinden en er heerste bittere armoede. Haar moeder was toen 14 jaar.
Zij is in Parijs geboren en heeft daar altijd gewoond, gewerkt en haar kinderen gekregen.
Nu woont ze hier in het huis van die grootouders, want dat is in de familie gebleven al die jaren.

In het volgende gehuchtje zijn we onlangs in een huisje geweest, waar we toen we hier net woonden, nog een oude vrouw gezien hebben.
Ze was Nederlandse en toen ze ging dementeren, ging ze weer Nederlands spreken. Ze vertelde, dat ze na de 1e Wereldoorlog met haar man naar de streek aan de westkust rond Rouen was gegaan, waar haar man dijken had gebouwd.
Daarna altijd in Frankrijk gebleven.

Wat een leven in dat huisje: niet geisoleerd, geen badkamer, een provisorisch toilet op een slaapkamer en alleen een houtkachel.
Ok, daar zat wel een reservoirtje in met een kraantje om water te verwarmen. Pff….wat een luxe!
En nu…staat het al zeker 10 jaar leeg.

Wordt vervolgd…..