Verbouwings-perikelen

8 maart 2017/tags Vakantiehuis


Toen we L’ Ancienne Ecole kochten in 2004 beseften we heel goed, dat de verbouwing in zo’n groot pand uit 1899 geen sinecure zou zijn, maar een project van jaren. Ook beseften, dat we dat werk helemaal zelf zouden moeten doen: ons budget was simpelweg niet groot genoeg om “ artisans” in te schakelen.

Toen we L’ Ancienne Ecole kochten in 2004 beseften we heel goed, dat de verbouwing in zo’n groot pand uit 1899 geen sinecure zou zijn, maar een project van jaren. Ook beseften, dat we dat werk helemaal zelf zouden moeten doen: ons budget was simpelweg niet groot genoeg om “ artisans” in te schakelen.
Dat feit blijkt achteraf nog een zegen te zijn, want het levert veel stress op om Franse vaklui in te huren. De paar keer, dat we toch dingen door vaklui lieten doen, werden we niet blij. De Franse artisans hebben een vreemde eigenschap: ze zeggen dat ze komen…en dan komen ze niet. Er wordt dan ook niet gebeld en je moet maar afwachten, wanneer ze wel komen. Ik heb al vaak gezegd, dat we niet boos zijn, als ze afbellen, “ laat u het maar even weten”. Maar dat helpt niet: cultuurverschil?

Het verbouwen waren we gewend: alle huizen waar we gewoond hebben van flat tot dijkhuis werden van boven tot onder verbouwd. Ik roep nog vaak, dat ik nu 42 jaar getrouwd ben en dat ik nog nooit een huis heb gehad, dat helemaal af was, want vóór dat moment vertrokken we weer naar het volgende project! Het verbouwen zal wel in ons DNA zitten!

De eerste jaren werkten we nog in Nederland en zijn in de vakanties meteen begonnen met het vernieuwen van het gedeelte, wat vakantiehuis moest worden. Belangrijk was nl. dat we snel een inkomen in Frankrijk konden realiseren.

In het stuk van de school aan de rechterkant hadden eerst alle leerkrachten gewoond en vóór ons de plaatselijke loodgieter Jean-Paul Bouchoux. Hij had die woning in 1979 verbouwd en er daarna niet zoveel meer aangedaan. Er was dus wel wat werk aan de winkel! In de plafonds zaten boktorren, we hebben grote delen van de balken vernieuwd en daarna alles behandeld met vloeistof tegen houtworm en boktorren.
Het hout, waar de larven van de boktorren aan gegeten hebben, ziet er vaak op het eerste gezicht nog goed uit, maar wanneer je met een schroevendraaier gaat prikken, blijkt de hele dikte onder het bovenlaagje geheel opgegeten te zijn. Er is hier in dit gebied sprake van veel schade door boktorren, veel constructies van huizen zijn heel erg aangetast.

Daarna muren eruit gebroken, een nieuwe keuken erin gezet, enz. Het was een leuke tijd, we zochten op Marktplaats en op rommelmarkten alle meubels en bedden bij elkaar en knapten die op.

Na een paar jaar vertrokken we permanent naar Les Brenots en woonden in de winter in dat verhuurhuis. Wanneer we huurders kregen vanaf de lente, verhuisden we het hele seizoen naar een caravan aan het eind van ons terrein.

De bedoeling was, dat ons eigen huis in het enige klaslokaal zou komen, maar die ruimte was nog in oude staat. Jean-Paul de loodgieter had dat stuk gebruikt als werkplaats en er nooit wat aan gedaan. We konden ons niet veroorloven daar volop aan te beginnen, want we moesten gewoon ons geld verdienen. Om die reden waren we een Frans aannemingsbedrijfje begonnen. Tussendoor werd er wel steeds aan het klaslokaal gewerkt, maar onze dagen werden voor het grootste deel gevuld met klussen bij anderen: keukens en badkamers plaatsten, elekriciteit aanleggen, verven, tegelen en behangen.
Les Brenets, het vakantiehuis van onze zoon, hebben we ook van boven tot onder verbouwd.


Na een paar zomers in de caravan waren we zover, dat het klaslokaal geïsoleerd was, zodat we er ’s winters in konden verblijven. Verder was alles provisorisch: keukentje in een dag gemaakt en de meubels op de betonnen vloer met daarop kleden van de Emmaüs van 5 euro! Maar we hadden weer een dak boven ons hoofd en het was warm en comfortabel!

Er moesten ook grote klussen geklaard worden, zo moesten er 2 sceptic-tanks aangelegd worden. En er was geen waterleiding in de klas, die moest opgezocht worden en naar dat gedeelte verlengd worden. Wat in Nederland vanzelfsprekend is, zoals riolering, gas- of waterleiding, is dat hier niet! Na rijp beraad werd dan ook maar een bejaarde graafmachine aangeschaft.


Het opzoeken van de waterleiding was de meest stressvolle klus! Niemand in het dorp wist waar de waterleiding precies lag en ons terrein binnenkwam. Met een wichelroede hebben we hem uiteindelijk gevonden, maar na een lange dag graven met onze graafmachine trok Eric hem door, wat een paniek! Er stroomde een enorme hoeveelheid water uit, Eric kwam op het idee om een bezemsteel af te zagen en daar een prop van te maken om in de leiding te slaan. Niet lekker om in oktober tot aan je knieën in het koude stromende water te moeten staan!
Onze zorg was, dat het reservoir van het dorp leeg zou raken, dus snel de kraan daar dichtgedraaid, maar dat betekende, dat alle dorpelingen ook een poosje zonder water zaten: sorry!

Nu zijn we gelukkig in wat rustiger vaarwater terecht gekomen, hoeven niet steeds bij anderen te werken en zijn in staat om ons klaslokaal “echt” te verbouwen. We zijn nu bezig aan de keuken met veel plezier, maar niet altijd, soms is het ook een kwestie van blik op oneindig en gewoon geduld hebben, dat het zolang duurt.

Ik ben erg blij met zo’n handige man, die alles kan!!

Geplaatst in Vakantiehuis.

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.