16 november 2018/tags Leven in de Morvan

Wat wonderlijk, dat je een onbewoond huisje binnenstapt, waar al meer dan 20 jaar niemand woont en je je dan meteen thuis voelt!
Middenin ons gehucht Les Brenots staat dat huis.

Wat wonderlijk, dat je een onbewoond huisje binnenstapt, waar al meer dan 20 jaar niemand woont en je dan meteen thuis voelt!
Middenin ons gehucht Les Brenots staat dat huis.
De eigenaar Dédé heeft een fatale hartaanval gekregen bij de fontaine en verschillende buren vertellen, dat de dag erna zijn vriendin niet meer in het huis mocht van de dochter.

De deur is open en de kopjes staan nog op de aanrecht.
Alles binnen is gebleven zoals toen: er staat een oude muziekinstallatie, de meubels zijn er, alle kleren liggen in de kast, de foto’s hangen aan de muur, al het servies staat in de kast en de shampoofles van 20 jaar geleden staat nog in de badkamer.
Het is heel vreemd om binnen te staan, je treedt een wereld binnen van iemand, die er al lang niet meer is, maar die in zijn spullen nog volop aanwezig is.

Het was iemand met liefde voor het huis, je kunt dat zien aan zijn verbouwingen en veel meubels, die hij zelf gemaakt heeft.
Ongeveer 4 jaar geleden hebben we de dochter opgespoord. Ik heb een brief geschreven om haar te vertellen, dat het huisje steeds meer verpauperd.
Toen we na weken nog geen reactie hadden, hebben we de notaris laten bellen: “nee, ze wilde er niets van weten en het ook niet verkopen”.
Ok, we lieten het rusten, hier in Frankrijk leer je dat….moeilijk voor Nederlanders!

Maar elke keer zagen we, dat hoewel het moedige huis zich verzette, er steeds meer kapot ging. Dat doet pijn!
Toen we er van de zomer weer eens binnenin gingen kijken, zagen we tot onze schrik, dat de plafonds naar beneden aan het vallen waren, tsja…logisch: de nokstukken bovenop het dak waren er af gewaaid. Het water loopt dan naar binnen en dan gaat het verval hard. De steenmarters en de muizen helpen ook nog een handje!

Als niemand iets doet, staat er binnen 5 jaar een ruïne middenin het dorp. Tsja…dan maar actie!

Het dak was lek, dus Eric heeft de nokstrips gemaakt. Hup… even de steiger erbij!

Het was wel een slechtbetaalde klus van een paar weken, maar goed, het huis kan nu weer even vooruit!, hoe het hier werkt: niemand van de inwoners vraagt, wat je aan het doen bent of of je het misschien gekocht hebt.
In principe bemoeien de Fransen zich niet met elkaar.
We vertellen dan maar zelf wat we aan het doen zijn en aan de gezichten te zien, vinden ze ons maar “rare Nederlanders”

Wordt vervolgd!